လူငယ္​ႏွင္​့ဝါသနာ

"လူငယ္ႏွင့္ ၀ါသနာ"

ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးစ လူငယ္ တစ္ေယာက္ကို ဘာ၀ါသနာ ပါလဲ၊ ဘာအလုပ္လုပ္ခ်င္ သလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ အမ်ားစု အေနနဲ႔ ေတြေ၀ ထံု႔ဆိုင္း သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ရ ည္ရြယ္ခ်က္ ခ်မွတ္ၿပီး သူအခ်ဳိ႕နဲ႔ မိဘက ပံုသြင္း ထားသူအခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဆရာ၀န္ လုပ္မယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္မယ္၊ သေဘၤာသား လုပ္မယ္၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ လုပ္မယ္၊ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္မယ္၊ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္မယ္လို႔ ေျပာခ်င္ ေျပာမွာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရည္မွန္းခ်က္ ခ်ထားၿပီးျဖစ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အလိုက္သင့္ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေပးရမွာ ျဖစ္သလို၊ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုလည္း သူ႕ရဲ႕တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ခဲျခစ္ေကာက္ေၾကာင္းအဆင့္မွ ပီျပင္စြာ ႐ုပ္လံုး ေပၚလာေအာင္ နည္းလမ္းတက် ကူညီပံ့ပိုးေပးသင့္ပါတယ္။ လူငယ္ တစ္ေယာက္ရ႕ဲ ရည္မွန္းခ်က္ ဆိုတာမ်ဳိးက သူ႔ရဲ႕၀ါသနာ မ်ဳိးေစ့မွ ေပါက္ဖြားလာျခင္း ျဖစ္တယ္။ လူငယ္တိုင္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္သက္တဲ့ ၀ါသနာတစ္ခုတစ္ေလေတာ့ ရိွမွာပါ။ တခ်ဳိ႕က ေဘာလံုး ကန္ရတာ ၀ါသနာ ပါၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕က တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္တည္းၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စာထိုင္ဖတ္ရတာကို ၀ါသနာပါၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕က ဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံရတာကို ၀ါသနာပါၾကတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွႏိုင္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္က ေဘာလံုး ကန္ရတာ ၀ါသနာပါတဲ့ လူငယ္ေလးဟာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ (Professional) ေဘာလံုးသမား ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာမယ္။

စာဖတ္ ၀ါသနာပါခဲ့တဲ့ လူငယ္ေလးက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံရတာ၀ါသနာပါခဲ့တဲ့ လူငယ္ ေလးက ေမာ္ဒယ္လ္ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာမယ္။

တကယ္လို႔ ဒီလူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀လမ္း ေၾကာင္းဟာ ေကာက္ေကြ႕မႈ မရိွခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ ေလးေတြဟာ အျခားေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပေရာ္ ဖက္ရွင္နယ္ေတြလည္း ျဖစ္လာႏိုင္ေသး တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ လမ္းေဘးလည္းေရာက္သြားႏုိင္တာပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္နဲ႔ ၀ါသနာ ၾကားမွာ နံရံတစ္ခု ျခားေနၿပီလားလို႔ ေတြးစရာ ရိွတယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ လူငယ္ရဲ႕ ၀ါသနာအိပ္မက္ကို ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ဆြဲေခၚယူႏိုင္မွသာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဘ၀မွာရပ္တည္ ႏိုင္မွာပါ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္တိုင္းက ၀ါသနာပါရာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၀ါသနာ ပါရာ အလုပ္တစ္ခုကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲယူဖို႔ ဆိုတာ

တကယ္တမ္း မလြယ္ကူ ပါ။ ႀကိဳးစားမၾကည့္ဖူးဘဲ စကတည္းက လက္ ေလွ်ာ့လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မိမိအရည္အခ်င္းကို မိမိ မယံုၾကည္ရာက်သြားပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ လုပ္ငန္းက အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္က တည္းက လုပ္ငန္းခြင္မွာအင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္စြာ စီစဥ္ၫႊန္ ၾကားမႈႏွင့္အတူ ထက္ျမက္တဲ့ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးနဲ႔ အခက္အခဲမ်ား ေျဖရွင္းပံုကို အားက် ႏွစ္သက္ခဲ့ ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ႏွင့္ ၀ါသနာ နီးစပ္မႈ ရိွတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာအားေကာင္းတဲ့အရိွန္အဟုန္နဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ ကိန္း၀ပ္ တည္ေနတဲ့ ၀ါသနာ တစ္ခုက စာေရးျခင္း အလုပ္ပဲျဖစ္တယ္။

ဘယ္အခ်ိန္ကလဲ ဆိုရင္ ၅ တန္း အရြယ္ကတည္းက ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္က စာအုပ္ ျဖန္႔ခ်ိေရးႏွင့္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ လုပ္ငန္းလုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕၀ါသနာ ဒီေရဟာ တစ္ေန႔ တစ္ျခား ပိုတိုးလာေတာ့တယ္။ ႐ုပ္ျပ၊မဂၢဇင္း၊ ၀တၳဳ စံုေနေအာင္လည္း ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အဆင္း ရဲဆံုး အခ်ိန္က စာေမးပြဲ နားနီးခ်ိန္ႏွင့္ စာေမးပြဲ ေျဖရခ်ိန္ပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ စာအုပ္ မဖတ္ရဘူးေလ။ စာေမးပြဲၿပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားရ ၀မ္းသာစြာပဲစာအုပ္ ပင္လယ္ထဲ ကူးခတ္ေနေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းမႈမွ အပန္းေျဖစရာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား စက္ဆိုတာကလည္း အိမ္တိုင္း ရိွၾကတာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး စာဖတ္အား ေကာင္းၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕မွာရိွတဲ့ စာအုပ္ အငွားဆိုင္အေရအတြက္ပင္ ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ရသ စာေပကိုတ႐ိႈက္မက္မက္ဖတ္သူအေရအတြက္သိသာစြာက်န္ရွိေနေသးလို႔စာဖတ္၀ါသနာ ေပ်ာက္ဆံုး သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ အမ်ားစုလူႀကီးေတြဆီက စာဖတ္ ၀ါသနာ အေမြ ဆက္ခံျခင္း မရိွတာေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။

တစ္ေန႔တျခား ရင့္သန္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စာေရးျခင္း၀ါသနာကို ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ အနီးကပ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ ေရာက္သြားေအာင္လည္းႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို႕ ေျပာမရပါ။ အဲဒီတုန္းက အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာသူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳအေရး ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရသ၀တၳဳတိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေရးတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဖတ္ၿပီး ေကာင္းတယ္လို႔ မထင္ပါ။ သူကေတာ့ သိုင္း၀တၳဳတိုေတြေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သိုင္း၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ေတာင္ ဆံုးေအာင္ မဖတ္ဖူးေပမဲ့ သူကသိုင္း ၀တၳဳေတြစြာ ဖတ္ဖူးသလို သိုင္းဇာတ္ကားမ်ားလည္း အၾကည့္ မ်ားတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းဟာ စာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ မလာခဲ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ နားလည္သြားတာ တစ္ခုက လူတစ္ေယာက္၀ါသနာ မပါတဲ့အရာတစ္ခုကို အတင္းအက်ပ္ေစခိုင္းလို႔ မရဘူး ဆိုတာပဲ။ မျဖစ္သာလု႔ိ သူ႔အေနနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရရင္ေတာင္ တစ္ခဏပဲ ခံမွာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၀တၳဳအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားအေၾကာင္း မၾကာခဏေဆြးေႏြးျဖစ္ေပမဲ့ တစ္ခါမွ၀တၳဳေရးမၿပိဳင္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ယခုစာေပနယ္ထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူကေတာ့ ထန္ျဖစ္ပါတယ္။

လူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ မိမိရဲ႕ေသးငယ္လွတဲ့ ၀ါသနာအစက္အေျပာေလးကို မိုးေကာင္းကင္တစ္ခုလို အႏိႈင္းမဲ့က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အိပ္ မက္ေတြဟာ လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲကို ခုန္ဆင္း လာမွာပါ။ ဥပမာ-Facebook ကိုတီတြင္ခဲ့တဲ့ မက္ခ္ဇက္ကာဘာ့ခ်္ (Mark Zackerberg) ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ပတ္သက္ရင္အထူး စိတ္၀င္စားသူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မိဘမ်ားက သူ႔ရဲ႕၀ါသနာကို သိျမင္ေတာ့သင္ တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ စနစ္တက်သင္ယူခြင့္ရ ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဂိမ္း (Game)ကစားေနခ်ိန္မွာ မက္ခ္ဟာ သူတို႔အတြက္ ဂိမ္းပ႐ိုဂရမ္ (Game Program) အသစ္မ်ား တီ တြင္ခဲ့သူျဖစ္ လာခဲ့တယ္။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြ တင္လို႔ရၿပီ ကိုယ္တိုင္ မွတ္ခ်က္ ၀င္ေရးလို႔ ရတဲ့ Facebook လုိ႔ ေခၚတဲ့ လူမႈေရး ကြန္ယက္ (Social Network) ကို ေအာင္ျမင္စြာ တီထြင္ ႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ Facebook မူပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔လည္းအျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလး အျငင္းပြားခ့ဲရပါတယ္။

မက္ခ္ဟာ ဘာသာစကား ၅ မ်ဳိးအထက္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေျပာဆိုႏိုင္သူ ျဖစ္ၿပီး အားကစား ကိုလည္း ေလ့လာ လိုက္စားပါတယ္။ သူကိုငယ္ ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘီလ်ံနာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္တဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ ထက္ျမက္တဲ့ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး၊ ထူးကဲတဲ့ပါရမီအျပင္ ၀ါသနာအရလုပ္တဲ့အလုပ္အေပၚအာ႐ံုစူးစိုက္မႈ ေကာင္းျခင္းႏွင့္အျမဲစူးစမ္းေလ့လာေနျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ ျပည့္စံုစြာ သိခ်င္ရင္ ဒါ႐ိုက္တာ David Fincher

႐ိုက္ကူးၿပီး ေအာ္စကာဆုမ်ားစြာ တစ္ေျပးခဲ့တဲ့ Social Network ဇာတ္ကားမွာ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။
၀ါသနာႏွင့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ကြဲျပားပံုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ မွတ္မိေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုရိွတယ္။ တစ္ခါက႐ူဟင္ဟာ စပိန္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ေဟာ္ လန္သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ အမႈထမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းအားလပ္ရင္ ဘုရင့္ပန္း ပုဥယ်ာဥ္ ေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီဆြဲေလ့ရိွတယ္။ တစ္ေန႔မွာ စပိန္ဘုရင္ရဲ႕ နန္းတြင္းအရာထမ္း

တစ္ေယာက္က ျမင္ေတာ့ “တစ္ခါတေလ သံတမန္တစ္ ေယာက္ ဟာ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့အလုပ္နဲ႔ အပ်င္းေျဖ တတ္တယ္

ေနာ္” လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ႐ူဘင္က “မဟုတ္ပါ ဘူး၊ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္က တစ္ခါတေလ သံတမန္ေရးရာ အလုပ္နဲ႔ အပ်င္းေျဖတက္တာ ပါ”လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။

ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္နဲ႔ ၀ါသနာကို သိမ့္ေမြ႕စြာ ေပါင္းစပ္လု႔ိရပါတယ္။ ဘ၀မွာ ကၠေၿႏၵရိွရိွ တည္ႏိုင္တဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္

အလုပ္တစ္ခု ရိွေပမဲ့ ၀ါသနာပါတဲ့စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ေအာင္ ျမင္ေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသူမ်ား ရိွပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ ျခားမွာဆိုရင္ ခ်က္ေကာ့၊ ဆမ္းမား ဆက္မြမ္၊ ေအေဂ်က႐ိုနင္ စသည္ျဖင့္ရိွမယ္ သူတို႔ဟာဆရာ ၀န္ေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခ်က္ေကာ့ ေျပာ ဖူးတဲ့စကားေလး တစ္ခြန္းလည္းရိွတယ္။

“သူ႔အတြက္ ဆရာ၀န္ အလုပ္က မယားႀကီး ဆိုရင္ စာေရးျခင္း အလုပ္က မယားငယ္ပါ”တဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း

ဂ်ဴး၊ ေဖျမင့္၊ ၀င္း၀င္း လတ္၊ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)၊ လကၤာရည္ေက်ာ္၊ ယဥ္မင္းဦး(ေဆးတကၠသိုလ္)၊ မင္းခိုက္စိုးစန္စတဲ့ ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ၊ စာေရး ဆရာမမ်ား ရိွပါတယ္။

သူတို႔အားလံုးဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက လူငယ္ မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႕ဟာ သူတို႔၀ါသနာကို လုပ္ခြင့္မရေသးလို႔ျဖစ္ေစ၊လုပ္ခ်ိန္မတန္ေသး ဘူး ဆံုးျဖတ္ထားလို႔ျဖစ္ေစ၊ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အလုပ္ကို သင္ယူေနဆဲကာလမွာပဲ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား သူတို႔ရဲ႕၀ါသနာကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ၾကတာေတြလည္း ရိွမွာပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ အားလံုးဟာ ၀ါသနာႏွင့္ ပေရာ္ဖက္ ရွင္နယ္ ႏွစ္ခုလံုးမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သားေရႊအိိုးထမ္း လာတာကို ျမင္ရတဲ့ အျဖစ္က ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။

ကိုယ္ ၀ါသနာမပါတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေန ရၿပီး အဲဒီအလုပ္က ကိုယ့္ကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အျဖစ္ကို ေရာက္ရိွေစရင္ေတာ့ ကိုယ့္၀ါသနာပါ ရာ အလုပ္ကို အားလပ္ခ်ိန္မွာ ျပဳလုပ္သြားႏိုင္ပါ တယ္။ ကိုယ္၀ါသနာမပါတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရၿပီး အဲဒီအလုပ္က ကိုယ့္ကိုေအာင္ျမင္ မႈလည္း မေပး၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈလည္း မစြန္႔ၾကဲဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ဆီ ေျခလွမ္းသစ္စ လွမ္းဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္သင့္တာကမလိုခ်င္တာကိုရဲ၀ံ့စြာျငင္းပယ္ျခင္းႏွင့္ေနာက္ဆံမတင္းတဲ့ျပတ္သားမႈ တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရဲစြမ္းေန

(Teen မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)