အနမ္းတစ္ေထာင္
===============
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူဟာေဒါသေတြနဲ႕ တုန္ရီေနခဲ့တာေပါ့။ ဒီႏွစ္ခရစ္စမတ္အတြက္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို သူ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ လွပၿပီး တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ေရႊေရာင္စကၠဴလိပ္တစ္လိပ္ကိုပါ သူ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္မွာ သူအလွဆင္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးကေလးရယ္၊ သူရယ္ ခရစ္စမတ္ညကို အတူတူ ျဖတ္သန္းမယ္လို႕ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သူ၀ယ္လာတဲ့ ေရႊေရာင္စကၠဴေတြဟာ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးရဲ႕ ေျခရင္းမွာ အပိုင္းပိုင္း စုတ္ျပဲၿပီး တစ္စစီ ျပန္႕ၾကဲေနခဲ့တယ္။ ဒါ သူ႕သမီးရဲ႕ လက္ခ်က္ဆိုတာ သူတန္းၿပီးသိလိုက္တယ္။ အေဖတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘ၀မွာ အျခားသူမွ မရွိဘဲေလ။
တကယ္ေတာ့ ေငြေၾကးကို ခက္ခဲစြာရွာေဖြရတဲ့ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဒီစကၠဴလိပ္က တန္ဖိုးႀကီးလွတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္မွာေက်ာင္းေနရမယ့္ သူ႕သမီးကေလးအတြက္လည္း သူစုေဆာင္းရဦးမယ္။ ေနာက္ထပ္ စကၠဴလိပ္ တစ္လိပ္ကို သူ႕အေနနဲ႕ ထပ္ၿပီးမ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
"သမီး၊ လာခဲ့စမ္း"
လို႕ သူအသံကုန္ေအာ္ေခၚပစ္လိုက္တယ္။
သူ႕သမီးကေတာ့သူ႕ေရွ႕ကို ေခါင္းငံု႕ၿပီးေရာက္လာတယ္။
"ဒါ နင္လုပ္ထားတာမလား၊"
"------- "
သူသမီးမ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို စိတ္တိုင္းက်လုပ္လိုက္ရတဲ့အတြက္ အားရေက်နပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို သူအကဲဖမ္းမိလိုက္တယ္။ အဲဒီအမူအရာက သူ႕ကို ပိုၿပီးေဒါသထြက္ေစတယ္။
"ညေနထမင္းမစားခင္အခ်ိန္အထိ ဒီေနရာမွာလက္ပိုက္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္ေနရမယ္၊ တစ္ေနရာရာသြားတာတို႕၊ ထိုင္တာတို႕လုပ္လို႕ကေတာ့ ေသၿပီပဲ"
သူအဲဒီလိုေျပာရင္း သမီးကို ဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႕ညေနရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕သမီးမ်က္ႏွာကို သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ရာႏွစ္သိမ့္မႈေတာ့ သူမေပးျဖစ္ခဲ့။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းက တိတ္ဆိတ္စြာပဲၿပီးခဲ့ရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ေစာေစာသူထခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး မနက္စာခ်က္ျပဳတ္ဖို႕အတြက္ မီးဖိုခန္းထဲကို သူ၀င္လာခဲ့တယ္။ မီးဖိုခန္း၀မွာေတာ့ ေရႊေရာင္ဘူးကေလးတစ္ခုကိုကိုင္ၿပီး သမီးကေလးက သူ႕ကို ရပ္ေစာင့္ေနတာကို သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"ဒါ ေဖေဖ့အတြက္ လက္ေဆာင္"
လို႕သူ႕သမီးကေလးကေျပာၿပီး ေရႊေရာင္ဘူးကေလးကို သူ႕လက္ထဲကိုထည့္လိုက္တယ္။ မေန႕က ပ်က္စီးသြားတဲ့ ေရႊေရာင္စကၠဴလိပ္ဟာ ဒီဘူးကေလးလုပ္ဖို႕အတြက္ဆိုတာကို သူခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ သူ႕သမီးကို ဒဏ္ေပးခဲ့တာအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘူးကို သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႕သမီးကို ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ သူစိတ္တိုသြားျပန္တယ္။ ဘူးေလးဟာ ဘာတစ္ခုမွထည့္မထားတဲ့ အခြံသက္သက္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
"နင္တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ရင္၊ အထဲမွာတစ္ခုခုေတာ့ ထည့္ထားရမယ္ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား၊ ေနာင္ငါ့ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတြ လာမေပးနဲ႕"
လို႕ သူ႕သမီးကေလးကို သူေျပာလိုက္တယ္။
သူ႕စကားအဆံုးမွာေတာ့ သူ႕သမီးကေလးက သူ႕ကို၀မ္းနည္းစြာေငးၾကည့္ေနတာကို သူသတိထားမိလိုက္တယ္။ သမီးေလးရဲ႕ မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးေတြမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာတာကို သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"သမီးရဲ႕ အနမ္းေတြ ဘူးထဲမွာပါပါတယ္၊ သမီးဘူးေလးကို အႀကိမ္တစ္ေထာင္ နမ္းထားတယ္။ အဲဒါေဖႀကီးအတြက္လက္ေဆာင္ပါ" လို႕သမီးေလးကေျပာခဲ့တယ္။
သူအရမ္းကို၀မ္းနည္းသြားခဲ့ရတယ္။ သူ႕သမီးေလးကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး သမီးရဲ႕ ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္သတ္ ေခ်ာ့ျမဴေပးခဲ့တယ္။
"ေဖေဖ မွားပါတယ္သမီးရယ္။ သမီးကိုေျပာမိခဲ့တာေတြ၊ ဒဏ္ေပးမိခဲ့တာေတြကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ သမီးေလးကို ေဖႀကီးခ်စ္ပါတယ္" လို႕ သူေျပာလိုက္တယ္
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူတို႕သားအဖႏွစ္ေယာက္အတြက္ ၀မ္းနည္းစရာေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႕ သူထင္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္ထားတဲ့အရာေတြ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း သူ႕သမီးေလးဟာ ျပင္းထန္တဲ့ မေတာ္တဆမႈတစ္ခုနဲ႕အတူ သူ႕အနားက ထာ၀ရခြဲခြာသြားခဲ့ျပန္တယ္။
ခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အမွတ္တရပစၥည္းဘီဒိုရဲ႕ အလံုျခံဳဆံုးေသာေနရာမွာ သမီးကေလးရဲ႕ လက္ေဆာင္ဘူးေလးကို သူ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တယ္။ တစ္ေလာကလံုးမွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္တယ္ဆိုတဲ့ အသိ၀င္လာတိုင္း၊ စိတ္ဓါတ္က်လာတိုင္း၊ အလုပ္ဖိစီးလာတိုင္း အနမ္းေပါင္းတစ္ေထာင္ပါတဲ့ ဘူးကေလးကို သူထုတ္ၿပီးၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဘူးေလးကိုျမင္တိုင္း သမီးကေလးရဲ႕ အနမ္းတိုင္းမွာပါတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကို သူျပန္လည္ ခံစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမတၱာတရားေလာက္ ဘယ္အရာမွ ႏွလံုးသားကို မေႏြးေထြးေစဘူးဆိုတာကိုလည္း သူသေဘာေပါက္မိေတာ့တယ္။
-------------------
ဒါကေတာ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတစ္ခုရဲ႕ "A Thousand Kisses" ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းအတိုေလးတစ္ပုဒ္ပဲ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ခ်စ္ျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ဟာ ေရႊေရာင္ဘူးကေလးနဲ႕တူတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို မိဘႏွစ္ပါး၊ ခ်စ္သူ၊ ဇနီးမယား၊ သား သမီး၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ ေတြဆီက ရရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေလာဘ၊ ေဒါသနဲ႕၊ ေမာဟတရားတို႕ ဖံုးလႊမ္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာေတြကို မျမင္ႏိုင္ဘဲ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ အခြံသက္သက္လို႕ထင္ျမင္လာတယ္။
အသက္ရွင္စဥ္ခဏမွာရရွိလာတဲ့ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတဲ့လက္ေဆာင္ဟာ ေလာဘ၊ေဒါသေတြေၾကာင့္ပဲ တန္ဖိုးမဲ့လာျပန္တယ္။ ကိုယ္နဲ႕ ထိုက္တန္ျခင္းမရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းလက္ေဆာင္ဟာ အခ်ိန္ကာလရထားရဲ႕ ဘီးေအာက္မွာ က်ိဳးေၾကေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကမွာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ေရႊေရာင္ဘူးကေလးကို ျပန္လည္ တမ္းတမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ဟာ ေနာင္တတရားနဲ႕အတူ ပူပန္ၾကရမွာပဲျဖစ္တယ္။
ခ်စ္ျခင္းတရားကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါေစ-
Creadit- ျဖဳိးသုတ
No comments:
Post a Comment